O‘z tadqiqotlarida Eshvin Raguraman va IXTI ko‘ngillisi Davronbek Mamasoliyev Eronning Yaqin Sharqdagi proksidan foydalanishga asoslangan tashqi siyosatining tarkibiy rivojlanishi va ortib borayotgan zaifligini o‘rganadilar. Mualliflarning ta’kidlashicha, 2025-yil iyun oyida Eron va Isroil o‘rtasidagi misli ko‘rilmagan harbiy to‘qnashuv natijasida mintaqadagi keskinlik cho‘qqisiga yetgan bir paytda, Tehronning Hizbulloh, husiylar va HAMAS kabi nodavlat kuchlarga tayanish chegaralari tobora yaqqol ko‘zga tashlanmoqda. Bu vositachilarning zaiflashuvi, ayniqsa Suriyada Asad rejimi qulaganidan so‘ng, Eronning an’anaviy assimetrik urush strategiyasi doirasida harakat qilish qobiliyatiga putur yetkazdi va uni “Haqiqiy va’da III” operatsiyasining boshlanishi misolida yanada to‘g‘ridan-to‘g‘ri va ochiq qarama-qarshilikka undadi. Tadqiqotda ta’kidlanishicha, Suriyaning logistika markazi sifatida yo‘qotilishi va Eronning Iroqdagi ta’siri ustidan nazoratning kuchayishi Tehronning mintaqaviy tarmog‘ini saqlab qolish imkoniyatini sezilarli darajada cheklaydi.

 

Mualliflar, avvalo, AQSH sanksiyalarining qayta joriy etilishi tufayli yuzaga kelgan iqtisodiy cheklovlar Eronning iqtisodiy jihatdan samarali proksi-guruhlarga qaramligini qanday chuqurlashtirgani va shu bilan birga ularni qo‘llab-quvvatlash uchun zarur bo‘lgan infratuzilmaga putur yetkazganini kuzatadilar. Neft sektorida Eronning Suriya kabi ittifoqchi davlatlarga yashirin eksport qilish orqali sanksiyalarni chetlab o‘tish strategiyasi, ayniqsa Isroilning neft infratuzilmasiga yaqinda jahon energetika bozorlarida noroziliklar keltirib chiqargan maqsadli zarbalari nuqtai nazaridan moslashuvchan va mo‘rt deb tavsiflanadi. Suriyaga Eron neftini yetkazib berishni qisqartirish va xom neft savdosini 17 mamlakatga kengaytirish bo‘yicha sa’y-harakatlar Eron iqtisodiy diplomatiyasining bosim ostida o‘zgarishining asosiy ko‘rsatkichlari sifatida taqdim etilgan.

 

Keyinchalik, maqolada hokimiyat va qonuniylik haqidagi mintaqaviy tasavvurlarni shakllantiruvchi ijtimoiy-siyosiy landshaftlar ko‘rib chiqiladi. Yaman va Iroqning o‘ziga xoslikka yo‘naltirilgan jamiyatlari proksi-tizimlarning barqarorligini ko‘proq mafkuraviy va ramziy nuqtai nazardan talqin qilishga moyil bo‘lsa, Fors ko‘rfazidagi texnokratik davlatlar Eronning harakatlariga pragmatik geosiyosiy nuqtai nazardan yondashmoqda. Qarashlardagi bu farq Eron hamkorlarining mahalliy qo‘llab-quvvatlashiga ham, ittifoqlarning mintaqaviy muvozanatiga ham ta’sir ko‘rsatadi. Mualliflar, shuningdek, husiylarning Bob al-Mandeb bo‘g‘ozidagi vositalaridan foydalanishini ko‘rib chiqadilar. Ularning dengiz yo‘llariga hujumlari – masalan, Rubymar tankeri voqeasi – Eron bayonotlariga ko‘ra ham strategik uzilish, ham mafkuraviy pozitsiya vazifasini bajaradi.

 

So‘nggi qismda mualliflar Eronning proksi strategiyasining barbod bo‘lishini nafaqat taktik zaiflik, balki geosiyosiy burilish nuqtasi sifatida ham talqin etadilar. Proksilar o‘zlarining tiyib turuvchi ta’sirini yo‘qotib, Eron ichida ichki tartibsizliklar kuchayib borar ekan, Tehronning ochiq to‘qnashuv uchun chegarasi pasayib bormoqda. Raguraman va Mamasoliyevning ta’kidlashicha, Eronning 2025-yil iyun oyida Isroil hududiga raketa hujumlari o‘nlab yillar davom etgan yashirin urushdan sezilarli chekinishni anglatadi. Ushbu yangi bosqichda Tehronning tashqi siyosati nafaqat strategik noaniqlik, balki tez qayta qurishni boshdan kechirayotgan mintaqada o‘z ta’sirini qayta o‘rnatish zarurati bilan belgilanadigan ochiq qarama-qarshilik davriga kirmoqda. Mualliflarning fikricha, bu o‘zgarish Yaqin Sharqdagi xavfsizlik arxitekturasini butunlay o‘zgartirishi mumkin, bu esa mintaqaviy o‘yinchilar uchun ham, butun xalqaro hamjamiyat uchun ham jiddiy oqibatlarga olib keladi.

 

* Istiqbolli xalqaro tadqiqotlar instituti (IXTI) hech qanday masalada muassasaviy nuqtai nazarni bildirmaydi; bu yerda keltirilgan fikrlar faqatgina muallif yoki mualliflarga tegishli bo‘lib, ular IXTIning qarashlarini aks ettirmaydi.